Rođen je 6. marta 1475. u Kaprezeu, u tadašnjoj Republici Firenci. Bio je italijanski skulptor, slikar, arhitekta i pesnik, jedan od najvećih renesansnih umetnika. Radio je kratko vreme kao šegrt slikara Domenika Giralandaja u Firenci, pre nego što je počeo prvu od nekoliko skulptura za Lorenca de Medičija, firentinskog vojvodu od 1469. do 1492. godine. Posle Lorencove smrti, otišao je u Bolonju, a potom u Rim. Njegovo delo Bahus (1496–1497) proslavilo ga je i dovelo do naručivanja skulpture Pieta (danas u Bazilici Svetog Petra, u Rimu), remek-dela iz njegovog ranog perioda u kojem je demonstrirao svoju jedinstvenu sposobnost da izdvoji dve posebne figure iz jednog bloka mermera. Njegov David (1501–1504), poručen za katedralu u Firenci, i danas se smatra glavnim primerom renesansnog ideala perfektne ljudske figure. Pored toga, on je napravio nekoliko figura Bogorodice za njegove mecene i svoju jedinu opšteprihvaćenu sliku Sveta porodica (poznatija kao Tondo Doni).
Privučen ambicioznim skulpturnim projektima, koje nije uvek završavao, Mikelanđelo se protiv svoje volje složio da oslika tavanicu Sikstinske kapele (1508–1512). Prva scena, koja opisuje priču o Noju, relativno je ujednačena i malih razmera, ali je njegovo samopouzdanje raslo kako se rad nastavljao i kasnije scene ispoljavaju smelost i složenost. Figure koje je izradio za grobnicu u kapeli Medičijevih u Firenci (1515–1533), koju je on dizajnirao, spadaju u njegova najuspelija ostvarenja. Poslednjih trideset godina života posvetio je uglavnom fresci Strašni sud u Sikstinskoj kapeli, pisanju poezije (ostavio je više od tri stotine soneta i madrigala) i arhitekturi. Imao je zadatak da završi Baziliku Svetog Petra, započetu 1506, koja je malo napredovala do 1514. godine. Iako nije bila u potpunosti završena kad je Mikelanđelo umro, za eksterijer je zaslužan više od bilo kog od ostalih arhitekata. On se danas smatra jednim od najuzvišenijih umetnika. Umro je 18. februara 1564. u Rimu, Papska država.