Papirus je prvi materijal za pisanje koji je napravio čovek. Taj materijal, sličan današnjem papiru, počeo je oko 2500. pre n. e. da se izrađuje u Egiptu od samonikle močvarne biljke, jedne vrste trske koja se takođe zove papirus. Ta biljka nalik na travu raste pored vode ili u njoj, visoka je do četiri metra, a stabljika joj je drvenasta i mekana, ponekad debela i do deset centimetara. Biljka papirus imala je u starom Egiptu višestruku primenu. Od vitkih stabljika izrađivane su košare, asure, odeća, konopci, a od debeljih stabljika čak i jedra. Njeno jezgro, kad se skuva, bilo je hrana za siromašne, a kad se osuši, upotrebljavalo se kao gorivo.
Biljka papirus (slika ispod) danas se često upotrebljava kao dekorativna biljka u ribnjacima i bazenima u toplim krajevima ili u botaničkim baštama. O tome kako se od nje proizvodio materijal za pisanje danas se zna na osnovu zapisa rimskog pisca Plinija Mlađeg.
Proces je otpočinjao cepanjem stabljike biljke papirusa u trake, koje su potom tanjene i glačane. Trake su potom ređane jedna pored druge, a preko njih je, pod pravim uglom, slagan drugi red traka. Takvi slojevi papirusa su potom lepljeni blatnom vodom Nila ili lepkom od pšeničnog brašna. Listovi dobijeni na taj način zatim su prostirani na sunce da se osuše. Papirus je neko vreme bio jedan od glavnih izvoznih proizvoda Egipta, a oko 1500. pre n. e. glavni trgovački centar za prodaju papirusa nalazio se u gradu Biblosu. U Grčku je stigao u VII veku pre n. e., a potom i u Rim i druge krajeve Evrope, gde se kao materijal za pisanje upotrebljavao sve do X veka.
