Rođen je 28. marta 1824. u Slavonskom Brodu. Bio je pesnik, jedan od najznačajnijih predstavnika srpskog romantizma. Školovao se u Sremskim Karlovcima i Beču, gde se upoznao sa Vukom Karadžićem i njegovim idejama. Radičević je, uz Đuru Daničića, bio najodaniji sledbenik Vukove reforme pravopisa srpskog jezika i uvođenja narodnog jezika u književnost. Izuzetno osećajan i darovit liričar u čijoj su se pesničkoj ličnosti spretno ukrstili nacionalni duh, građanska kultura i evropska romantičarska poetika, svojom pesničkom knjigom pisanom narodnim jezikom, Pesme (1847), učinio je presudan zaokret, izvršivši pravu revoluciju u srpskoj književnosti sredinom XIX veka. Sa Brankom Radičevićem, koji je prvi stvorio pravu umetničku poeziju na narodnom jeziku i u stilu evropskog pesništva, započinje novo razdoblje i razvojni put moderne srpske poezije.
Na formiranje njegove pesničke ličnosti podjednako su uticali nemački romantičari, poznoromantičari, Bajron i Vuk, odnosno srpska usmena poezija. Osnovna osećanja u njegovoj poeziji neposredno proizlaze iz animističkog i panteističkog poimanja sveta i često su suprotstavljena, poput radosti i tuge, ditiramba i elegije, života i smrti, koji su ujedno i najvažniji motivi njegovih pesama, pored rastanaka i putovanja. Neke od njegovih pesama kao što su Đački rastanak, Tuga i opomena, elegija Kad mlidijah umreti, satiričko-alegorijski spev Put, Devojka na studencu, Putnik na uranku i druge, spadaju u najbolja ostvarenja srpskog romantizma. Radičević je objavio dve knjige pesama za života (Pesme I, Pesme II), dok je treća knjiga (Pesme III) štampana posthumno. Umro je od tuberkuloze, 1. jula 1853. u Beču. Njegovi posmrtni ostaci preneti su 1883. iz Beča i sahranjeni na Stražilovu, brdu na Fruškoj gori.