Rođen je 20. marta 1828. u Skienu, Norveška. Bio je norveški dramski pisac. Kao dvadesettrogodišnjak postao je upravnik pozorišta i pisac sa stalnim angažmanom u tada novoosnovanom „Nacionalnom teatru” u Bergenu. Teatrom u Kristijaniji (tadašnji naziv Osla, glavnog grada Norveške) upravljao je od 1857. do 1863. godine, kad je pozorište bankrotiralo. Naredne godine je napustio Norvešku i gotovo tri decenije proveo u Italiji i Nemačkoj, nametnuvši sebi progonstvo koje će potrajati sve do 1891. godine. U Italiji je napisao potresnu tragediju Žig (1866) i čudesnog Per Ginta (1867), najsloženije delo norveške književnosti, ujedno i poslednja drama koju je napisao u stihu. Posle satire Stubovi društva (1877) pronašao je sopstveni izraz i stekao međunarodnu publiku upečatljivim studijama o malograđanskom moralu: Lutkina kuća (1879), Aveti (1881), Narodni neprijatelj (1882), Divlja patka (1884) i Romersholm (1886). U njegove više simboličke drame, od kojih su mnoge napisane po povratku u Norvešku, ubrajaju se: Heda Gabler (1890), Graditelj Sulnes (1892), Mali Ejolf (1894) i Kad se mi mrtvi probudimo (1899).
Ibsen je u svojim delima analizirao moralne nedostatke modernog društva. Pretpostavljajući likove zapletu, bavio se ozbiljnim problemima društva poput korupcije u politici i nove uloge žene, kao i psihološkim sukobima koji proizlaze iz neuzvraćene ljubavi i razornog nesklada u porodici. Zbog njegove oštre osude licemerja i nekih ključnih vrednosti građanskog društva, kao što su brak i volja većine, nordijska pozorišta su odbijala da igraju više njegovih komada. Značajno je uticao na razvoj evropskog pozorišta i smatra se osnivačem moderne drame u prozi. Njegov dramski opus značio je izuzetno mnogo za razvoj evropske i svetske realističke drame sa temama iz građanskog života, a taj se uticaj oseća i danas. Godine 1900. doživeo je prvi od serije moždanih udara i tada se povlači iz javnog života. Umro je 23. maja 1906. u Oslu.