Rođen je 13. januara 1806. u Vršcu. Bio je komediograf i pesnik, jedan od prvih velikih pesnika novije srpske književnosti. Školovao se u Sremskim Karlovcima, Temišvaru, Pešti, a studije prava završio je u Kežmarku, Slovačka. Radio je kao advokat i profesor Liceja u Beogradu, a potom bio i načelnik Ministarstva prosvete (od 1842. do 1848). Godine 1848. vratio se u Vršac i povukao se iz javnog života. Iako je književni rad započeo u duhu klasicističke poezije Lukijana Mušickog i romana Milana Vidakovića, ubrzo se okrenuo temama iz savremene stvarnosti. Svoj obračun sa sentimentalizmom i ranim romantizmom pretočio je u knjigu Roman bez romana, ali je u vreme objavljivanja te knjige, 1838. godine, već uveliko pisao komedije i bio veoma popularan i priznat komediograf. U svojim komedijama ismevao je i kritikovao malograđanske težnje, naravi i anomalije srpskog građanstva u Austrougarskoj.
Većinu komedija napisao je do dolaska u Beograd, a nakon toga objavio je tragediju Smrt Stefana Dečanskog, kojom je 1841. otvorio beogradsko pozorište „Teatar na đumruku”, i komediju Rodoljupci. Zbirka pesama Davorje, knjiga objektivne lirike produbljena filozofskim posmatranjem života i položaja ljudskog bića u spletu opšteljudskih odnosa, kao i gorkim iskustvom samog autora, objavljena 1854, svrstala je Steriju među najveće pesnike novije srpske poezije.
Njegove komedije Laža i paralaža, Pokondirena tikva, Kir Janja (Tvrdica) i Zla žena spadaju u najveća dostignuća srpske komediografije i privlače podjednaku pažnju pozorišne publike kao i u vreme kada su prvi put igrane u srpskim pozorištima. Sterija je umro 10. marta 1856. u Vršcu.