Tadž Mahal, najpoznatiji indijski spomenik, smešten je na obali reke Jamune, južno od gradskih zidina grada Agre. Sagradio ga je, od 1632. do 1653. godine, car Šah Džahan (1594–1666), peti po redu vladar iz dinastije Mogula, koji je vladao od 1627. do 1658. godine, što je bio period najvećeg uspona Mogulskog carstva. Izgrađen je kao grobnica, u spomen njegovoj trećoj i omiljenoj ženi, Ardžumand Banu Begum (1593–1631), poznatijoj kao Mumtaz Mahal (to ime, koje joj je dao Džahan, u prevodu znači „dragulj palate”). Preminula je dok je rađala njihovo četrnaesto dete, kćerku Gauharu Begum. Neposredno pre svoje smrti, zamolila je Džahana da joj izgradi mauzolej koji će biti večni spomenik njihove ljubavi, kakav svet do tada još nije video, a on je obećao da će ispuniti njenu poslednju želju. Manje od godinu dana nakon njene smrti, na osnovu planova koji su u međuvremenu urađeni, počela je gradnja tog velelepnog spomenika. Ceo kompleks građen je dvadeset dve godine; glavni mauzolej završen je 1648, dok su ostale zgrade i vrtovi dovršeni u narednih pet godina.
Dimenzije čitavog kompleksa pravougaonog oblika oivičenog zidom iznose 300 m x 560 m. Mada je velika bela kupola mermernog mauzoleja najpoznatija arhitektonska komponenta, Tadž Mahal je zapravo integrisani kompleks različitih celina. U njegovom središtu nalazi se četvrtasta baštenska površina omeđena dvema manjim, duguljastim površinama, od kojih jedna obuhvata mauzolej, a druga ulaznu kapiju. Mauzolej, od čistog belog mermera optočenog poludragim kamenjem, sa strane ima dve građevine od crvenog peščara, džamiju s jedne (severozapadne) strane i istovetnu građevinu s druge (jugoistočne) strane, radi estetske ravnoteže. Stoji na visokoj mermernoj stupnoj ploči, koja ga uzdiže iznad plavne ravnice. Na uglovima građevinskog kompleksa nalaze se četiri identična kružna minareta poput onih kod džamija. Ima četiri iste fasade, svaku sa masivnim centralnim lukom od 33 metra visine, a nadvisuje ga lučna dvostruka kupola i četiri natkrivena paviljona. Njegova unutrašnjost, sa elegantnim i neupadljivim kamenim ukrasima, u središtu ima osmougaonu prostoriju u kojoj su smeštene mermerne grobnice, zaštićene izbušenom mermernom pregradom, sa sarkofazima ispod (u njima su sahranjeni Šah Džahan i njegova žena). Kako su prikazi ljudi zabranjeni u islamskoj umetnosti, mermer kojim je grobnica ukrašena nosi biljne motive. Citati iz Kurana su rapoređeni na pažljivo odabranim mestima; beli mermer ukrašen je verskim tekstovima koji su ispisani crnim mermerom i ukrašeni draguljima. U zavisnosti od toga koje je doba dana i da li je obasjan mesečinom, Tadž Mahal je uvek različite boje. Neka blaga iz Tadž Mahala bila su ukradena, ali je sve s ljubavlju obnovljeno.
Gradnja podnožja kompleksa i grobnice trajala je oko dvanaest godina, a ostatak je građen još deset godina. Građevinski materijal, za čiji je transport korišćeno više od hiljadu slonova, nabavljan je u većem delu Indije i Azije. Blistavi beli mermer stizao je iz Radžastana, jaspis iz Pendžaba, žad i kristal iz Kine, tirkiz sa Tibeta, lapis lazuli iz Avganistana, safiri sa Šri Lanke, a karneol iz Arabije. (Ukupno, dvadeset osam vrsta dragog i poludragog kamenja ugrađeno je u beli mermer.) Radna snaga, koja je uključivala oko 22000 umetnika i radnika, angažovana je iz cele severne Indije: kipari su dolazili iz Buhare, kaligrafi iz Sirije i Irana, zidari iz južne Indije, kamenoresci iz Beludžistana, vrtni arhitekti iz Kašmira. Iranski arhitekta Ustad Ahmad Lahauri smatra se glavnim projektantom Tadž Mahala.
Procene troškova izgradnje Tadž Mahala variraju u zavisnosti od izvora i načina računanja. Ukupna cena izgradnje procenjuje se na oko 32 miliona (tadašnjih) rupija, što je u današnje vreme ekvivalentno iznosu od neverovatnih nekoliko milijardi dolara.
Tadž Mahal obuhvata i proširuje arhitektonske tradicije persijske i rane mogulske arhitekture. Uvreženo je mišljenje da on predstavlja najveće ostvarenje mogulske arhitekture, stila koji kombinuje elemente persijskih, indijskih i islamskih arhitektonskih stilova. Kao jedna od najlepših građevina na svetu proglašen je svetskom baštinom Uneska 1983. godine, a opisan je kao „dragulj islamske umetnosti u Indiji i jedan od univerzalno priznatih remek-dela svetskog nasleđa.” Istoričari umetnosti nazivaju ga „San u mermeru”. Od kraja devedesetih godina XX veka preduzimaju se koraci ka smanjenju zagađenja vazduha koji je oštetio fasadu zgrade.