Stokholmski sindrom je psihička reakcija koja se ponekad viđa kod talaca, koji pokazuju znake lojalnosti prema otmičarima bez obzira na opasnost kojoj su izloženi. Sindrom je dobio naziv po pljački „Kredit banke”, na Normalmstorg trgu u Stokholmu, u kojoj su pljačkaši, od 23. do 28. avgusta 1973. godine, držali kao taoce radnike banke. Nakon izlaska iz zatvora, Jan-Erik Olson je pokušao da opljačka banku, a pošto je pozvana policija pljačka se pretvorila u talačku krizu, pri čemu je Olson uzeo četiri taoca. Jedan od njegovih zahteva, od ukupno šest, bio je da mu se pridruži njegov prijatelj Klark Olofson. Posle pet dana pregovora, policija je ubacila suzavac u banku i nakon pola sata Olson i Olofson su se predali. Taoci nisu doživeli teže povrede, a kasnije su tvrdili da su se više plašili policijske akcije nego pljačkaša. Bilo je očigledno da oni saosećaju sa svojim otmičarima. Termin „stokholmski sindrom” skovao je švedski kriminolog i psihijatar Nils Bejerot, koji je pomagao policiji tokom pljačke.
Lima sindrom
Suprotna situacija od stokholmskog sindroma, kada otmičari razvijaju simpatije prema svojim taocima, nazvana je Lima sindrom, po talačkoj krizi u japanskoj ambasadi u Limi, koja je počela 17. decembra 1996. godine. Pripadnici peruanskog levičarskog gerilskog pokreta Tupak Amaru zauzeli su japansku ambasadu i uzeli za taoce stotine ljudi koji su prisustvovali zabavi japanskog ambasadora. Oni su zapretili da će ubiti svih 490 talaca ako vlasti Perua ne oslobode iz zatvora 300 pripadnika njihovog pokreta. Međutim, nakon nekoliko dana otmičari su oslobodili većinu talaca, uključujući najvrednije, usled simpatija prema njima.