Radio-astronomija je grana astronomije koja proučava radio-talasno zračenje svemirskih tela i odbijanje radio-talasa od objekata u svemirskom prostoru, tj. disciplina koja se bavi proučavanjem nebeskih tela preko merenja energije koju ona emituju ili odbijaju u vidu radio-talasa. Njeni začeci vezuju se za 1931. godinu, kad je američki fizičar Karl Janski otkrio radio-talase iz kosmičkih izvora. Posle 1945. godine, velike tanjiraste antene, osavremenjeni prijemnici i metode obrade podataka, kao i radio-interferometri omogućili su astronomima proučavanje slabijih izvora i dobijanje preciznijih podataka. Radio-talasi dosta dobro prodiru kroz gasove i prašinu u svemiru, čime se dobija znatno jasnija slika središta i sastava Mlečnog puta od one dobijene pomoću optičkih instrumenata. Time je stvorena mogućnost detaljnog izučavanja međuzvezdane materije u našoj galaksiji i otkrivanje do tada nepoznatih kosmičkih objekata kao što su, na primer, pulsari i kvazari.
U radio-astronomiji, radio-signali se odašilju ka nebeskim telima i pojavama u blizini Zemlje (npr. asteroidima, najbližim planetama) i detektovanim refleksijama, i kao rezultat dobijaju se tačna udaljenost objekata i njihov površinski sastav. Pošto su radarski talasi u stanju da prođu i kroz najgušće oblake, jedine postojeće astronomske mape površine Venere načinjene su upravo pomoću tih talasa. Proučavanjem Meseca pomoću radio-talasa i radara otkriveno je, još pre spuštanja čoveka na jedini Zemljin prirodni satelit, da mu površina liči na pesak. Na taj način, došlo se i do mnogih novih saznanja o Suncu.
Radio-teleskop
Radio-teleskop je spoj radio-prijemnika i radio-antene, a upotrebljava se za posmatranja u radio-astronomiji. Taj uređaj može registrovati veoma slaba elektromagnetna zračenja sa izuzetno velikih udaljenosti. Najudaljeniji signal koji je uhvaćen jeste pozadinsko zračenje, koje verovatno potiče od Velikog praska. Na osnovu tog signala procenjeno je da je svemir nastao pre 13,7 milijardi godina. Postoji veliki broj različitih radio-teleskopa, ali su svima zajedničke dve osnovne komponente: velika radio-antena (ili niz antena) i radiometar ili prijemnik. Kako su neki astronomski izvori radio-talasa izuzetno slabi, radio-teleskopi su obično veoma veliki i za njih se koriste radio-prijemnici najveće osetljivosti.
Prvi veliki, potpuno pokretni radio-teleskop napravljen je 1957. u Džodrel Benku, Engleska. Najveći pokretni radio-teleskop na svetu jeste antena dimenzija 110 m × 100 m, sa fokusom smeštenim na kraju antene, koja se koristi u Grin Benku u Zapadnoj Virdžiniji. Najveći pojedinačni radio-teleskop koji čini samo jedna antena jeste parabolični nepomični reflektor od 305 m, u opservatoriji Aresibo na Portoriku. Najjači radio-teleskop na svetu je Very Large Array u Novom Meksiku, SAD, koji se sastoji od 27 odvojenih pokretnih paraboličnih antena, koje zajedno daju ugaonu rezoluciju pojedinačne antene prečnika 35 km.
Na slici ispod prikazan je radio-teleskop Aresibo, koji se nalazi pored istoimenog mesta na Portoriku.
