Asonanca je stilska figura koja se zasniva na čestoj upotrebi istih samoglasnika (vokala) u više reči u stihu. Svaki glas ima svoj poseban zvučni kvalitet, čime dočarava određene slike i čini izražavanje emocionalnim. Asonanca se upotrebljava da bi pojačala emocionalno stanje govornika, zvučnost stiha ili naglasila izražajnost pesničkog jezika. Naziv potiče od latinskog assonare, što znači „zvučati u skladu”.
Primeri
1. Aleksa Šantić, iz pesme Veče na školju:
„Pučina plava,
Spava.”
2. Aleksa Šantić, iz pesme Veče na školju:
„I jeca zvono
Bono.
Po kršu dršće zvuk,
S uzdahom tuge
Duge
Ubogi moli puk.”
3. Antun G. Matoš, iz pesme Jesenje veče:
„Olovne i teške snove snivaju,
Oblaci nad tamnim gorskim stranama,
Monotone sjene rijekom plivaju,
Žutom rijekom među golim granama.”