Epitet je reč koja stoji uz imenicu i bliže je određuje, označavajući neku neku njenu posebnu ili opštu osobinu. Funkciju epiteta najčešće vrše pridevi, ali epiteti mogu biti i imenice (lepota devojka, đul bašta) i prilozi uz glagole (brzo hodati, tiho pričati). Izražajna funkcija epiteta sastoji se u kazivanju jedne suštinske, bitne, unutrašnje osobine. Takvi epiteti su originalni jer su u skladu sa radnjom, osećanjem, idejom određene situacije i sl. Književne slike sa originalnim epitetima izazivaju snažne umetničke utiske – doživljaji su osećajniji, a lica i predmeti konkretniji. Naziv potiče od grčke reči epíthetos, što znači „dodat, dometnut”.
Epiteti mogu biti pravi (olovni vojnici – vojnici napravljeni od olova) i metaforični (olovne noge – noge teške kao olovo), a dele se na:
1. stalne – iste reči uz pojedine imenice u narodnoj književnosti, tj. jedna vrsta ukrasne karakterizacije koja je vezana za tradicionalni pesnički izraz, npr.: britka sablja, crna zemlja, rujno vino, ruse kose, vjerna ljuba;
2. banalne – oni koji se često upotrebljavaju, pa gube svoju izražajnu moć, npr.: bistri potok, zelena trava, vesela ptica;
3. šablonske – oni koji se uobičajeno upotrebljavaju uz neku imenicu, npr.: sočna jabuka, velika akcija;
4. nepodesne – čine izražavanje nameštenim ili usiljenim, npr.: strašna pesma, super film, vredan radnik.
Primeri
1. Milovan Glišić, iz pripovetke Prva brazda:
„Nastao je časni post. Zima već prevalila. Ne duva više oštra ustoka ni hladni sever. Sad se beli vetar igra golim granama visokih bukava – pošav od Župe, pa sve do Željina, Nerađe i Kopaonika.”
2. Iz narodne lirske pesme Ljubavni rastanak:
„Dva cvijeta u bostanu rasla:
Plavi zumbul i zelena kada.”