Fonetika je jezička disciplina koja proučava glasove jednog jezika i njihov izgovor. Njena je osnovna jedinica glas, najmanja govorna jedinica. Ona izučava osobine govornih glasova (fona), ali i negovornih glasova, njihov nastanak, fizičke osobine i percepciju. Kao nauka, fonetika više proučava same glasove nego kontekst u kojem se upotrebljavaju u jeziku (zbog toga semantika ne pripada tom nivou lingvističke analize). Fonetika se razlikuje od fonologije, grane lingvistike koja proučava nivoe glasovnog sistema i apstraktne glasovne jedinice (kao što su foneme i distiktivna (razlikovna) obeležja). Naziv potiče od grčke reči phōnētikós, što znači „glasovni”.
Iako su pismo i alfabet u tesnoj vezi sa zvukovima i govorom, fonetičare, strogo govoreći, više zanima glas nego simbol kojim se glas predstavlja. Veza između glasa i simbola toliko je bliska da neki rečnici navode nauku o simbolima (preciznije, semiotiku) kao deo fonetskog izučavanja. S druge strane, logografska pisma pružaju znatno manje fonetskih informacija, ali to ne znači da te informacije ne postoje.
Fonetika ima tri glavne grane:
1. artikulaciona fonetika – bavi se položajem i pokretom usana, jezika i ostalih govornih organa u toku govora;
2. akustička fonetika – bavi se svojstvima zvučnih talasa i načinom na koji ih prima unutrašnje uho;
3. perceptivna fonetika – bavi se percepcijom govora, tj. izučava način na koji mozak stvara čulnu predstavu o podacima (glasovima) koje prima.