Večno lepe i mlade Zevsove kćerke, koje žive u slobodnoj prirodi, po šumama, planinama, pećinama, poljanama i kraj voda. Nimfe su najprisnije povezana sa vodom, koja daje život, i stoga su kasnije smatrane kćerkama Okeana ili bogova pojedinih reka, najčešće Aheloja. Najpre se pripovedalo da su nimfe besmrtne i da svojim ljubimcima mogu da podare večiti život, a kasnije se verovalo da su smrtne, ali da žive veoma dugo, pa čak po hiljadu i više godina.
Nimfe najčešće borave u pećinama i na senovitim mestima pokraj izvora ili reka. Život provode u igri i pesmi, druže se sa Panom i Hermesom, prate Artemidu u lovu i zajedno sa satirima i silenima slave Dionisa. Njihova igra puna je životne radosti; u svoje kolo one katkada prihvataju i smrtnice. Naklonjene su ljudima, posebno pastirima, ali ako nekoga posebno zavole, taj može da postane i njihova žrtva (Bormo, Dafnid, Hila). Nimfe su i pune samilosti; one odgajaju božansku decu, oplakuju Marsijinu, Faetonovu i Hipolitovu smrt i sade drveće na Eetionovom i Protesilajevom grobu. One su majke brojnih junaka, posebno eponimskih heroja raznih gradova i zemalja.
Prema mestu na kojem borave, nimfama su dati različiti nazivi. Najčešće se pominju najade, koje poseduju izvore i provode život na obalama reka i jezera (slika ispod). Voda je dar najada i stoga se njima najčešće prinose žrtve. Nimfe koje borave po planinama, na vrhovima brda, nazivaju se oreadama, a one po šumama – drijadama i melijadama. Melijade, nimfe jasenovog drveta, smatrane su najstarijim nimfama. Drijade su vezane prvenstveno za hrastove šume, a njima su bliske hamadrijade, koje su smatrane dušama pojedinog drveća. Neki kažu da se hamadrijade rađaju i umiru sa svojim drvećem. Pominju se i nimfe gajeva (alseide), kao i pojedinih oblasti i mesta (nisejske nimfe, dodonske nimfe).
Nimfe su božanstva prirode, tesno povezana sa vodom i vegetacijom. One se staraju da cveće cveta i da plodovi sazrevaju, brinu se o pašnjacima, pomažu pastirima, a vode računa i o ljudskom podmlatku. Pčele i med su njihov dar. Priča se da su nimfe naučile ljude biljnoj ishrani i da su na taj način iskorenile kanibalizam, kao i da su uvele upotrebu odeće. One poseduju moć lečenja i proricanja.
Kult nimfa bio je privatnog karaktera i ograničen je na najade; njih su prvenstveno poštovali pastiri, seljaci, ribari i lovci, u slobodnoj prirodi, kraj izvora ili po pećinama. Najadama se žrtvuju cveće, venci, med i mleko, a ređe i domaće životinje (kokoška, jagnje, jare). Kult nimfa je posvedočen u celom antičkom svetu.
Na slikanim vazama iz arhajskog perioda nimfe su prikazane bez posebnih karakteristika, kao pratilje pojedinih božanstava ili kao dadilje malog Dionisa. Na votivnim reljefima redovno se prikazuju samo tri nimfe, koje igraju uz Panovu ili Apolonovu svirku, a predvodi ih Hermes. U helenističko-rimsko doba omiljene su statue nimfa, koje se postavljaju u nišama kraj izvora i česmi. One se prikazuju po uzoru na Afroditu, ali redovno sa školjkom ili posudom u rukama. Često su predstavljane u ležećem položaju, obnaženih grudi, oslonjene na prevrnutu posudu iz koje se izliva voda.
Literatura:
• Dragoslav Srejović – Aleksandrina Cermanović-Kuzmanović, Rečnik grčke i rimske mitologije, drugo izdanje, Beograd: Srpska književna zadruga, 1987