Prvi vojskovođa koji je sa svojim trupama prešao Rubikon bio je Gaj Julije Cezar. Taj čin velikog Rimljanina bio je toliko značajan da je kasnije pretočen u ustaljeni izraz preći Rubikon, sa značenjem: „učiniti odlučan korak”, „povući neki odlučujući, presudan potez” i sl.
Rubikon (latinski Rubico) ime je nekadašnje granične reke između stare Italije i cisalpijske Galije. (Veruje se da je Rubikon današnja rečica Fjumičino u Romanji, mada ima i mišljenja da bi to mogli biti i Uzo ili Pizatelo.) Ta mala reka imala je poseban značaj u rimskom pravu, jer nijedan general nije imao ovlašćenje da je pređe sa svojom vojskom (na taj način zakon je štitio Rim od potencijalnih unutrašnjih vojnih pretnji). Prelazak Rubikona bio je presudan momenat u životu Julija Cezara, pa i cele Rimske imperije.
Iz istorije je poznato da je Cezar, nakon velikih uspeha na bojnom polju i stalnog napredovanja u političkoj hijerarhiji, 60. pre n. e. stvorio trijumvirat podelivši vlast sa proslavljenim vojskovođom Gnejem Pompejem i bogatim Krasom. Cezar, Pompej i Kras vladali su zajedno sedam godina, do Krasove smrti (53. pre n. e.). Posle toga trijumvirat se raspada, a Cezar se oštro sukobljava sa Senatom, kojem se zamerio još 59. pre n. e. donoseći, kao konzul, demagoški agrarni zakon. Njegovi odnosi sa Pompejem postaju neprijateljski. Istovremeno, u prestonici nastaju veliki neredi i komešanja. Stoga Cezar, koji se tada nalazio u južnoj Galiji, donosi odluku da krene na Rim. Uprkos strogoj zabrani Senata, on sa svojom XIII legijom, 10. januara 49. pre n. e., prelazi Rubikon i ulazi u Italiju. Kažu da je tada izgovorio onu čuvenu frazu, koja će s vremenom postati izreka: Alea iacta est (izgovara se: „alea jakta est”) – „Kocka je bačena”, ili, tačnije, prema grčkoj verziji: Alea iacta esto – „Kocka neka bude bačena”. Time je došao u otvoren sukob sa Pompejem i započeo veliki građanski rat, iz kojeg je izašao kao pobednik.
Nakon toga Cezar formira još sedam legija, učvršćuje svoj položaj u Italiji, Španiji i Africi, pobeđuje Pompejevu vojsku u bici kod Farsala u Tesaliji (48. pre n. e.) i daje se u poteru za svojim velikim rivalom, koji je u međuvremenu umoren kod Peluzije. Zatim je nekoliko godina vodio uspešne borbe po Egiptu, Maloj Aziji i Galiji. Nakon munjevite pobede nad pontskim kraljem Farnakom kod Zele (47. pre n. e.) poslao je Senatu, sada čuvenu, lakonsku poruku: Veni, vidi, vici! („Dođoh, videh, pobedih!”). Savladavši tako sve svoje neprijatelje, Cezar je postao jedini i neograničeni gospodar Rimske imperije.
Presudan korak na tom velikom putu do slave bio je, kako se moglo videti, prelazak male pogranične reke između Italije i Galije. Jasno je onda što je ustaljeni izraz preći Rubikon dobio značenje: „načiniti odlučan korak” ili „povući odlučujući, presudan potez”.
Zna se da Cezar nije bio samo vojskovođa i vladalac nego i uspešan reformator i pisac. Napisao je memoare pod naslovom De bello Gallico („O galskom ratu”) i De bello civili („O građanskom ratu”). Izvršio je i reformu kalendara, koji se po njemu naziva julijanski. (To je takozvani stari kalendar, kojim se kod nas još služi pravoslavna crkva.) Ali ono po čemu se on u širim krugovima, izvan istoričarskih, najviše pamti i pominje, to su izreke Alea iacta est i Veni, vidi, vici, a posebno izraz preći Rubikon.
Literatura:
• Milan Šipka, Zašto se kaže, šesto izdanje, Novi Sad: Prometej, 2010